Sinterklaasgedachten (column)

Voor mij is ús Klaas een heilige.

Us Klaas is vrijwilliger en als zodanig onbetaalbaar. Naast een vrijwilligerschap bij diverse instanties is hij bijzonder goedgeefs. Want van zijn inkomen geeft hij bijna alles aan anderen. Hij is niet getrouwd, berijdt geen auto maar een paard, verblijft goedkoop op een boot en heeft derhalve weinig vaste lasten. Vooral kindertjes kunnen bij hem terecht voor een lovend of stichtelijk woordje met een presentje als beloning of “pleister-op-de-wonde”.

Ook zijn uiterlijk maakt hem bijzonder. Aan de kapper geeft hij geen eurocent uit: zijn baard en snor liet hij languit groeien. Om in zijn ouderdom niet gebukt of languit te gaan gebruikt hij tegenwoordig een lange stok. Zijn kleding is een soort overgooier. Kleurrijk, dat wel.

Toch valt hij gewoonlijk niet op. Domweg omdat hij ook een deel van het jaar (ook goedkoop) in Spanje huishoudt. Maar zo eindejaars trekt hem altijd “it heitelân”. Rustig aan en goedkoop meeliftend met een vrachtschip en in gezelschap van wat medestanders komt hij over naar Nederland.

Zijn faam als grote weldoener voor het kleine volk ligt vooral hier in de lage landen, maar die roem is later doorgedrongen tot zonniger streken. Het Vaticaan heeft hem zelfs heilig verklaard.

Hier ziet u een foto van een Sinterklaas-intocht te Amsterdam. Hij is vergezeld door een gemengde groep Pieten.  

Door de laag-landse middenstander is hij inmiddels verheven tot een onmisbare medestander en bewoner van een on-aantastbaar heilig huisje. Die wél, nog op zijn oude dag, met z’n witte hengst Amerigo het dak op moet. Zo van: sa, de miter op. Om pakjes door niet-vindbare schoorstenen te persen. Levensgevaarlijk. En zelfs zonder een risico-verzekering voor dak-klazen tussen de dakhazen. En dát -vind ik- is erg jammerlijk. Want voor mij is hij geen commerciële huur-Sinter-Klaas, maar blijft hij ús Klaas. En geen sodemieterop-Klaas.