Appeltaartje (column)

Een deel van mijn volkstuin is begroeid met fruitbomen. Uitbundig bloeit dit voorjaar “de appel, de peer en de pruim”. Vooral de appelboom toont  z’n roze pracht. Die kan straks in het najaar een fikse oogst opleveren. De voorraad wordt dan in ‘t schuurtje opgeslagen om er compote van te maken. En appeltaart.

Een blij vooruitzicht, want mijn zonnestraaltje vindt appeltaartjes maken ‘dolletjes’. We hebben daarvoor in onze keuken een ‘appeltaartvriendelijke’ oven  waarin zij wel vier taarten tegelijk kan bakken. Laatst vroeg ze me om in de kelder nog meer bergruimte te maken voor opslag van bakmeel, eieren, dozen appels, bakvormen voor appelvlaaien en –cakes.

In een eindeloze stroom worden er straks taarten gebakken: met kaneel, rum, krenten en rozijnen; met stukjes gember of abrikoos. Met een vulling van room, spijs of marmelade. In een open, verdekt of kruimel-variant. Volgens een recept van opoe of iets uit de Franse keuken: noem maar op….met of zonder slagroom-topping. Daarom noem ik mijn vrouw gekscherend wel ‘Appeltaartje’ of ‘prinses Crazy’, want telkens komt ze aandragen met nieuw experimenteel, oven- en overheerlijk geurend appelgebak voor haar prins-gemaal.

We hebben altijd taart. Dat komt mooi uit, want vaak blijven langs-wandelende  buren stokstijf staan om eventjes de overheerlijke geur van appelcake met roomboter en kaneel op te kunnen snuiven. We wenken hen dan naar binnen voor een puntje.  Want volgens mijn ega is dé garantie voor pret, gezelligheid en een goede nabuurband: een appeltaart.

En zó schattig: naarmate ik ouder word beweert ze stapel te zijn op oude mannen met zilvergrijs haar of een kalende kop en met een vette sumo-buik tengevolge van het veelvuldig verorberen van een brok appeltaart.

Als iedereen opgestapt is, doe ik met mijn eigen ‘Appeltaartje’ nog een ‘kruimeldansje’ voor het slapengaan en bij de na-babbel snoepen we nog de restjes van de gebakschaal. Maar soms lig ik al een halfuurtje onder de warme donsjes als mijn keukenprinses nog steeds in de koude keuken wacht tot de oven uit kan. Het toppunt: ze zit te gluren naar een stomme oven in plaats van naar haar eigen bink. Jammer dat ons tweepersoonsbed niet in de keuken past. Misschien ga ik binnenkort wel een tweede oven installeren: in onze slaapkamer. Nu drukt ze haar koude voeten tegen mijn warme kuiten. Onzettend ijskoude voetjes. En ik lag net zo lekker te dromen: over m’n appeltaartje.         HV