Een zootje.

Er was eens een schipper, die nog te lui was om z’n eigen gat te krabben. Op een dag was er helemaal niets meer te eten aan boord. De schipper zocht wat wormen en gooide een hengel uit. Na een poosje kreeg hij beet en hij sleurde een verschrikkelijk grote aal aan boord. De man zei tegen zijn vrouw: “pak ‘m en stoof ‘m”. De vrouw pakte de aal, maar deze beet haar in de pink. Van schrik liet de schippersvrouw de aal los en deze plonsde de vaart weer in. De man zei: “Je bent een zootje; geen wonder dat we arm zijn”. De vrouw gaf geen antwoord, maar zoog op haar pink en huilde.

Even later kreeg de schipper weer beet en hij ving een knaap van een zeelt. Hij gooide het beest op het dek en zei tegen zijn vrouw: “Pak ‘m en kook ‘m “. Het oude mensje wilde de zeelt pakken, maar deze sloeg haar met de staart op haar duim en sprong weer de vaart in. De man zei: “Ik heb het al gezegd: “Je bent een zootje; geen wonder dat we honger lijden”. Zijn vrouw zei niets, maar zat op het dek op haar duim te zuigen.

Meteen daarna kreeg de schipper een grote goudkarper aan de haak. Hij zei tegen z’n vrouw: “pak ‘m en braad ‘m.”. De vrouw pakte de vis heel voorzichtig beet. Ze vond ‘m zó mooi, dat ze niet goed durfde te knijpen. De gladde karper sprong uit haar handen en gleed weer het water in . De man gooide de hengel op de roef en zei: “Je bent een zootje en je zult wel altijd een zootje blijven”. Daarna ging hij naar z’n kooi en viel meteen in slaap.

Zijn vrouw zat nog steeds op het dek te huilen met een vinger in haar mond. Maar even later pakte ze de hengel en begon zelf te vissen. Het duurde maar heel even en ze kreeg dezelfde prachtige goudkarper weer aan de haak. Ze zei: “Je bent net als ik ook een zootje” en ze wilde de vis maar gauw weer in de vaart gooien. Maar de vis sprak: “Pak een mes en schraap mij”. Het vrouwtje begon van schrik weer te huilen en zei: “Nee, dat kan ik niet doen”, Maar de goudkarper zei weer: “Pak een mes en schraap mij”. Toen pakte de schippersvrouw een mes en schraapte de schubben van de vis. Maar toen kreeg ze toch weer medelijden met het dier en smeet deze terug in de vaart.

Zodra de karper het water raakte, kreeg deze al zijn gouden schubben terug en de schubben die de vrouw op het dek van hem had afgeschraapt had, veranderden plotseling in gouden tientjes. Sinds die tijd kende het schipperspaar geen armoede en nooit, nooit meer maakte de schipper zijn vrouw uit voor een zootje.