De curieuze en gruwelijke geschiedenis van de Friezen ( deel 152)

Anno 1317.

De grote hongersnood en overige ellende had tot gevolg dat in Friesland de onderlinge twisten aanmerkelijk geluwd waren. Maar door de hongersnood en de daaropvolgende pest-epidemie waren de burgers danig verarmd en zo konden ze hun schulden niet aflossen. De invordering van schulden gebeurde met harde hand en niet zelden onrechtmatig. De edellieden vreesden opstand. Er werd met de Groningers het verbond van Dokkum gesloten, waarbij niemand dan alleen de oorspronkelijke schuldenaar inzake schulden kon worden berecht en gevangen gezet.

In Oostergo echter woedde de strijd tussen de Schieringers en Vetkopers weer op, voornamelijk tussen de edelen Aijlva, Hettinga, Reinalda en Wijbalda. De West-Friezen namen nu de kans waar om de Friese kusten bij Makkum, Kornwerd en andere plaatsen te beroven. Aijlva en Hettinga brachten in stilte zoveel volk op de been, dat de plunderaars onverwacht konden worden overvallen en merendeels konden worden gedood. Ook de bij Makkum wachtende schepen van de West-Friesen werden overmeesterd en de bemanning afgemaakt. Daarop werden de schepen gebruikt voor een succesvolle rooftocht in Enkhuizen en Medemblik.  De schepen werden bij terugkeer geschonken aan de stad Stavoren.

Anno 1319. Inmiddels werd de Zuiderzee alsmaar groter, het meest ten koste van de Fries kusten. Nabij Stavoren zag men steeds meer land door de zee wegspoelen. Het door de zee bedreigde klooster St. Odulfus werd afgebroken en herbouwd op een veiliger plaats landwaarts. Ook Zuidelijker was de toestand droevig.

Anno 1322. Vele dijken langs de Rijn bezweken, de langsliggende landen kwamen onder water, de gewassen bedierven en de weilanden waren onbruikbaar. De steden Gouda, Leiden en Delft leden grote waterschade. Tachtig mensen en veel dieren kwamen om het leven door honger en gebrek. Uiteindelijk gelastte Graaf Willem III dat de Rijndijken verzwaard moesten worden.