Watze yrritearre syn freonen geduerich mei syn ivich optimisme. Watze irriteerde zijn vrienden voortdurend met zijn eeuwig optimisme.
Hoe slim of grouwélich eat ek wie, altyd wie syn kommentaar: ‘it hie slimmer kinnen’. Hoe erg of afschuwelijk iets ook was, altijd was zijn commentaar: ‘het had erger gekund’.
Om him fan dy ferfelende gewoante ôf te helpen besleaten syn freonen in sitewaasje te betinken dy’t sa slim, sa freeslik wie, dat sels Watze der neat posityfs yn ûntdekke kinne soe. Om hem van die vervelende gewoonte af te helpen besloten zijn vrienden een situatie te verzinnen die zo erg, zo vreselijk was, dat zelfs Watze er niets positiefs in zou kunnen ontdekken.
Doe’t Watze der de oare deis ynkaam, se ien fan de freonen: ‘Joop hasto it al heard fan Tom? Hy kaam justerjûn thús en trof syn frou op bêd mei in oare man. Hy skeat se allebeide kroandea en sloech doe de hân oan himsels’. Toen Watze de volgende dag binnenkwam, zei een van de vrienden: ‘Joop heb je het al gehoord van Tom? Hij kwam gisteravond thuis en trof zijn vrouw in bed met andere man. Hij schoot ze allebei morsdood en sloeg toen de hand aan zichzelf’.
‘Ferskriklik’, se Watze, ‘mar… it hie slimmer kinnen’. ‘Verschrikkelijk,’ zei Watze, ‘maar… het had erger gekund.’
‘Noch slimmer? Hoe dan?’, frege syn freon Siger. ‘Nog erger? Hoe dan?’, vroeg zijn vriend Siger.
‘No’, sei Watze, ‘as it earjusterjûn bard wie, wie ik der no net mear west’. ‘Nou’, zei Watze, ‘als het eergisteravond gebeurd was, was ik er nu niet meer geweest’.