Twa âlde mantsjes wienen al jierren lang befreone.
Twee oudjes waren al tientallen jaren bevriend.
Yn al dy jierren hienen se tegearre in soad dien en hiel wat belibbe.
In al die jaren hadden ze tesamen veel gedaan en avonturen beleefd.
Hjoed de dei wie it kontakt eigentlik beheind ta alle wiken in spultsje kaarte.
Tegenwoordig is het contact voornamelijk beperkt tot elke week kaartspelen.
Op in dei, ûnder it kaartspul, sjocht de iene de oare oan en seit: “No moatsto asjeblyft net lilk wurde …..
Op een dag, onder het kaartspel, kijkt de een de ander aan en zegt: “Nu moet je asjeblieft niet boos worden….
Ik wit dat wy al hiel lang freonen binne, mar no wit ik net mear hoesto hiest.
Ik weet dat wij al heel lang vrienden zijn, maar nu weet ik niet meer hoe je heet.
Ik ha der tige lang oer neitocht, mar it wol my net yn ’t sin komme, fertel my asjeblyft wat dyn namme is”.
Ik heb er heel lang over nagedacht, maar het schiet me niet te binnen, vertel me asjeblieft wat je naam is”.
Syn freon sjocht him in hiel lang skoft oan en seit op it lêst: “Wannear moatst dat witte?”
Zijn vriend kijkt hem een lange poos aan en zegt tenslotte: “Wanneer moet je dat weten”?
————————————————————————————————–
Met dank aan Gerard Griesel, hertaling Henk Veenstra en Baukje Miedema.
Alle artikelen uit ONLINERS. ARCHIEF
