In âldere man giet op in jûn te iten by in âldfreon.
Een oudere man gaat op een avond uit eten bij een oude vriend.
De hiele jûn is er djip ûnder de yndruk fan de wize, wêrop’t syn maat syn frou oansprekt: leave skat, hertsje, ensafuorthinne.
De hele avond is hij bijzonder onder de indruk van de manier, waarop zijn maat diens vrouw aanspreekt: Lieve, schat, hartje enzovoort.
It pear is al hast 60 jier troud en it is dúdlik dat se noch altyd tige leaf foar elkoar binne.
Het paar is al bijna 60 jaar getrouwd en het is duidelijk dat ze nog steeds erg lief zijn voor elkaar.
Wylst de frou yn de koken dwaande is, bûcht de âldman him nei syn freon ta en seit: “Wat wûnderlik, datsto nei al dy jierren, dyn frou noch hieltyd mei leave namkes oansprekst”.
Terwijl de vrouw in de keuken bezig is, leunt de oude man over naar zijn vriend en zegt: “Wat wonderlijk, dat jij, na al die jaren, je vrouw nog steeds met koosnaampjes aanspreekt”.
De âldfreon lit syn holle hingje en andert: “Ik moat dy de wierheid mar sizze. Sa wat tsien jier lyn bin ik har namme fergetten, mar ik stjer noch leaver dan dat ik har freegje hoe’t dy namme is”.
De oude vriend laat zijn hoofd hangen en antwoord: “Ik moet je de waarheid maar vertellen. Ongeveer tien jaar geleden vergat ik haar naam, maar ik sterf nog liever dan haar te vragen hoe die is”.
—————————————————————————————————————————————————-> Met dank aan Gerard Griesel, hertaling Henk Veenstra en Baukje Miedema.
