HOLDERDEBOLDER, vooruit met dat GEPOLDER
Soms in het voorjaar als het zonnetje de ochtend kriekt krijgt mijn lief de kolder in de kop. Nee, niet die ouderwetse schoonmaakwoede maar wel een onbedwingbare lust om de natuur te gaan bedwingen. Per fiets.
Zo door haar gezegd…zo door ons SAMEN gedaan. Dan worden de fietstassen beladen met routekaart, zuigflesjes water en twee appeltjes voor de dorst, een brok belegen kaas en het fototoestel. We stappen dan welgemoed op de pedalen: vooruit… de Drachtster Paardepaden op, de Berglanen in, met een zacht zuidwestwindje in de rug op weg naar het buurtschap De Wilgen.
Daar, a.h.w. om de hoek van het Drachtster Centrum, vang je al de frisse lucht van de sompige zoden, doorspekt met de geur van rundergier. Nóg wel, moet ik tussen neus en lippen en ter relativering eventjes opmerken. Want daar, twee kilometer diep onder de griene greiden, ligt een dikke zoutkorst met daaronder een gashoudende zandsteenlaag. Deze bodemschatten zijn door een op snelwinst beluste oliemaatschappij uitgeput achtergelaten. En dáár hoopt men de laatste restjes aardgas nog te kunnen uitzuigen. Óf die hoop bewerkelijktheid wordt, is voor mij nog de grote vraag en voor anderen een onderzoek waard.
Omdat uitgerekend deze week bekend is geworden dat de bodem boven geëxploiteerde gasvelden en zoutzerken aanmerkelijk meer kan inklinken dan de bedoeling en voorgespiegeld is…mag in de Wilgen gevreesd worden voor lagere land- en meer hoogstaand water. Het is maar de vraag of aldaar behoefte is aan meer waterberging en meer kikkers voor de ooievaars. Maar, om bodemdaling te voorkomen, helpt het miet om eerst het broeikasgas CO2 in het veld te pompen.
Nu nog kunnen de kivieten proberen onze aandacht af te leiden van die machtige groep Friese paarden langszij de klinkerweg naar de Veenhoop, waar ons in het knusse restaurant ‘Het Polderhûs’ nog een openhaardje wacht. Met een kop capuccino en een puntje Friese oranjekoek zijn we zeker weltevree. Het pontje over de Smalle Ee zal ons straks weer naar het restaurant ‘Iesicht’ kunnen brengen. Na een prachtige rit via het pittoreke dorp Eernewoude met een rustmoment in de houten uitzichthut op de bevogelde veenplassen zullen we weer op Drachten aantrekken. We zijn dan weer heerlijk uitgepolderd. Maar nu nog even niet…het is té nat, té winderig, té koud. Het wachten is op het lentezonnetje.
Henk Veenstra
De namiddagzon
overtrekt het groene land
met een gouden kleed.
Anna Liese:
Wordt hier in De Wilgen het landelijke CO2-probleem opgelost óf onder de grasmat geschoven?
SKOWE JO EK MAR OAN.
Wat prachtich datst hjir eefkes omstrúnst. Jofel dat je weer even keek.
Bedankt en….OANT SJEN.
