Al een paar jaar heb ik een volkstuintje. Of volgens de beste vrouw ter wereld: de tuin heeft mij. In de herfst spit ik de aarde om en een wagonlading koemest er in. Alleen de boerenkool en de preiplanten blijven staan voor de winteroogst. In de winter volgt de planning voor het volgende jaar.
Daarna begint het lieve tuinmansleventje weer van voren af aan. In de vroege lentezon, worden de groentebedjes vóórbereid en later ingezaaid of volgezet met kasplantjes. Daarna volgt een constante strijd met (en niet tegen) de natuur. Er is altijd wat mis: er is te vroeg gezaaid of juist te laat, het is te koud of het is te warm, te nat of te droog, te dit of te dat. Ede Staal bezong het heel mooi in ‘Mien toentje’: de protters pikken als eersten de besjes, hazen zijn gek op een krop sla en de duiven knippen de boontjes af. En: je kunt niet lang op vakantie want het onkruidje ‘tuinmansverdriet’ overwoekert en verstikt dan echt alles.
Eigenlijk geldt hetzelfde ook voor degenen die op politiek terrein iets willen verbouwen: het is een constante worsteling met de elementen. Geduld is ook op dit terrein een schone zaak. Voor nieuwe ideeën moet het bedje goed worden vóórbewerkt. En dan nóg is het maar afwachten of een idee-zaadje aanslaat. Er is geregeld zorg, een opgeruimd gemoed en bij-voeding nodig. Vooral in de lokale politiek worden vele goede ideeën ondergeschoffeld vanwege partij-politieke motieven. En: maar al te snel worden politieke initiatieven overwoekerd door het onkruid van vaste sleur en gemakzucht.
Betrokkenheid van burgers bij het plaatselijk politiek gebeuren is een vrome wens van de gemeenteraad, maar meestal helaas geen feit. Bij feitelijke invoering van een ECHT democratisch stelsel is er mogelijk maar één groei-middel voor een goede samenwerking: politici en ambtenaren eens flink wakker schudden met een vette lading stront. Touché
