Min betekent o.a. iets negatiefs. Te min is: niet goed genoeg. Niettemin betekent dus zoiets als: het gaat wel. Al-niettemin is dus: alles gaat zo-zo. Uiteindelijk betekent desalniettemin dus heel erg weinig. Desalniettemin won desalniettemin ooit met vlag en wimpel toen zo’n vijfhonderd taalbewuste Nederlanders werden bevraagd naar het meest welluidende woord. Zo zijn er mooi-klinkende woorden als: asperge, spaghetti, gehaktbal, sinasappelsap. Woorden die via lip, tanden en tong gevormd, gekauwd, geproefd worden. Bijna net zoals het gerecht zelf. Komt U ook het speeksel in de mond bij het uitspreken van bv. patat-saus?

Sommige woorden daarentegen zijn niet te pruimen. Zoals bv. de zweverige combinatie: kosmische dimensie. Andere (meestal ambtelijke woorden) zijn wollig verhullend, hebben een dubbele bodem of verraden de tegenovergestelde betekenis.

Er zijn ook mooie woorden als DEMOCRATIE (= het volk regeert). In de afgelopen 2500 jaar mankeerde daar (ook tussen de vele oorlogen) nogal wat aan. Want dát soort begrippen gaat pas iets betekenen als er INHOUD aan wordt gegeven en als ze worden nageleefd. Maar helaas al te vaak hebben politici de mond vol mooie woorden welke daarna hooguit op schrift worden gezet.

Een plaatselijk voorbeeld (citaat): “De intentie is om de kennis en kwaliteiten binnen wijkraden en dorpsbelangen te benutten om de kwaliteit van ontwikkelingsplannen ( en dus de leefbaar-heid in brede zin) te optimaliseren”.

Wat is er dan gedaan om die “expertise” in kaart te brengen en te vergroten? Hoe is de praktijk van de zogenaamde Interactieve Beleidsvorming? Werden onlangs niet heel be-langrijke plannen ontwikkeld zonder inschakeling van de wijkraden? Ook omdat ‘vergeten’ werd om eerst een betreffende wijkraad op te richten? En hoe verliep de informatie-verstrekking aan de wijkraden? Ondanks de stelling: ‘Vanaf 2004 wordt gestart met het maken van een communicatie-paragraaf bij verschillende projectplannen” zag ik nog geen begin daarvan. De bedoeling staat dus wel op schrift maar de uitvoering liet nog op zich wachten.

En klopte de inhoud van zo’n plan maar met de eigen stelling: ”begrippen en afspraken moeten HELDER zijn”. Nada, niks daarvan. Want zijn in één enkel beleidsvoorstel gebruikte begrippen als “contactmoment, inspanningsverplichting, toetsingscriteria, in het verlengde van het onderhavige besluit, limitatieve opsomming, scharnierpunt, geconcretiseerd, vertaalslag, initiatiefpunt, concept-convenant en adhoc-situatie” niet toe aan een heldere ‘vertaalslag’ naar het begripsraam van  doorsnee raadsleden en inwoners? Behoren onze volksvertegenwoordigers voor duidelijkheid en goed onderling begrip juist dáár niet op toe te zien? Uiteinde-lijk? Touché

Dit bericht is geplaatst in de rubriek Columns op januari 3, 2013.