LUXE POLITIECELLEN in DRACHTEN

Op 1 december 2006 is in onze gezegende provincie een cellencomplex in gebruik genomen binnen het gloednieuwe Bureau van Politie te Drachten . Het designgebouw van de Italiaanse architect Renzo Pavanello kostte in totaal de lieve duit van acht miljoen euro, waarvan 4 ½ miljoen voor dit regionale politiecellen-blok.

Dat blok bestaat uit 22 luxe cellen voor arrestanten met daaromheen allerlei afkoelkamers,12 verhoorruimten, lokalen voor het onderzoeken van bloed, urine en adem, douches, bezoekruimten, kamers voor de arts en een advocaat, voor een foto en ‘de vingertjes” enzovoort. Maar dan heb je ook wat: het modernste van het modernste met allerlei inpandige snufjes zoals een roestvrijstalen “techno-zuil” met een multi-mediacomputer voor de verdachten.

De mogelijkheden van deze zelfbedieningszuil zijn groot: allereerst kan de arrestant de temperatuur van de vloerverwarming kiezen, de verlichting regelen of een van de drie TV-zenders kiezen. Daarnaast kan de w.c. ermee worden doorgespoeld. Een advocaat, arts, kapper en ook een boodschapje kan ermee worden besteld. Via de console kan met een bewaker of advocaat worden gesproken. Ook kunnen de arrestanten videospelletjes spelen. Staande, dat wel. En: de bewakers kunnen centraal functies ervan af- of aansluiten.

Aan alles is gedacht om de veiligheid voor de arrestant-verzorgers én arrestanten te waarborgen. Zelfs worden opgehangen kledinghaakjes alsnog weggehaald omdat de verdachten daar anders zichzelf aan zouden kunnen ophangen. Voor de verzorgers biedt de opvang van de arrestanten in deze luxe cellen het grote voordeel dat hun gasten extra goed in de gaten kunnen worden gehouden via ingebouwde camera’s, maar vooral omdat -zonder dat daarvoor veel personeel nodig is – de ingeslotenen afleiding hebben, daardoor rustiger zijn en minder vernielen dan voorheen.

Ja, u las het goed: GASTEN. Want het gaat hier om in hechtenis genomen personen, die verdacht worden van een misdrijf. Formeel is het zo dat deze lieden onschuldig geacht worden te zijn totdat juridisch, via een vonnis bewezen is dat ze schuldig zijn.

Misschien is het goed om te beseffen dat de wijkagent en de recherche hun werk goed doen: dat een dief, een dronkenlap, een vernielzuchtige, brandstichter, een kinderverkrachter of messentrekker terecht wordt opgesloten. En, dat het vaak nodig is dat deze wetsovertreders in een afkoelcel kunnen uitrazen en uitslapen om later te kunnen worden gehoord en verhoord. Het is –in schrille tegenstelling tot het opsluitingsregime in de vele andere landen- goed dat in Nederland óók wetsovertreders fatsoenlijk worden behandeld. Daar mag best een op de vloer geschilderd gebedskleedje en een koosjere maaltijd bijkomen.

De politie heeft niet de opdracht om, vooruitlopend op een gerechtelijk vonnis, de verdachten alvast te straffen. Een driesterren-hotel is het zeker niet, want de gasten zitten achter een dichte deur en dat is helemaal niet zo prettig. De politie hier heeft alleen de opdracht om verdachten te grijpen en een tijdje vast te houden. In sommige buitenlanden gebeurt dat nog met harde hand en worden de boeven koest gemaakt doordat ze worden neergeknuppeld, gedwangbuisd en platgespoten. Politie, bewakers en bewaarders in Nederland zijn niet zo opgevoed en opgefokt als elders wel het geval is. Onze pamper-aanpak van arrestanten past bij onze manier van leven.

In Amsterdam zijn de technozuilen al jaren een succes. Ad van Rooyen, hoofd arrestantenzorg van de Amsterdamse politie stelde tenminste dat er van de verdachten weinig klachten zijn, maar óók dat het niet meetbaar is of de arrestanten nu meer bereid zouden zijn om aan verhoren mee te werken. Natuurlijk: rechercheurs vinden het prettig als na enkele uren bij de ondervraging hun cliënt niet stinkt, goed gegeten heeft en rustig uit de watjes komt, waarin hij/zij gelegd was. Maar het is de vraag of de aanwezigheid van een dergelijke pretpaal de inkeer bevordert. Want als gestraften bij een goede behandeling niet als veelplegers terugkomen waarom zijn er dan zoveel veelplegers? Het lijkt me terecht om vraagtekens te zetten bij het voorgespiegelde effect van een dergelijke techno-zuil op verdachten.

Voorlopig lijkt het erop dat personele problemen bij het politiewezen de overheid ertoe aanspoorde om deze zoethoudzuilen in te bouwen in de overigens wel heel erg kale cellen. Want waren voorheen er per 12 cellen 3 arrestantenverzorgers, nu zijn er nog maar 3 op de 22 cellen. Problemen blijven er ook hier genoeg, zeker nu de Friese opsluiting gecentraliseerd wordt in Leeuwarden en Drachten. De criminelen uit de ganse provincie (straks is alleen op Terschelling nog een tijdelijke opvang mogelijk) moeten dus steeds naar één van de twee cellencomplexen worden vervoerd. En voor de verhoren moeten ook de rechercheurs en advocaten heen en weer reizen. Waar dus enerzijds op personeelskosten wordt bespaard, worden die anderzijds dubbel uitgegeven.

Intussen is er wél een hele schare critici in de pen geklommen. Velen vinden het kapitaal besteed aan deze high-techzuilen schandalig en zouden dat vele geld liever besteed zien aan onze medemensen in verpleeg- en bejaardentehuizen. Zeker: de voorzieningen daarvoor staan los van die in de bureau’s van politie. Maar inderdaad zou er extra op moeten worden toegezien of die zieken en bejaarden ook zó goed verzekerd zijn van een zo goed mogelijke verzorging.                     Henk Veenstra

-17 december 2014: Nauwelijks acht jaar na de kostbare bouw en inrichting van het complex valt het besluit om het arrestantencomplex op korte termijn weer te sluiten. Als gevolg van de reorganisaties nodig voor de Nationale Politie zullen arrestanten dan naar Assen, Groningen of Leeuwarden moeten worden gebracht. het complex te Drachten werd gebouwd omdat er destijds een cellentekort was. Nu stevent men af op zo’n 100 politiecellen met 144 volledige arbeidsplaatsen. Mét een i-padje voor het water-en-broodnodige vertier.

Het toppunt van gezelligheid is toch wel het fenomeen ‘TEGELSPREUKEN’. Je voelt je ergens pas echt thuis als er een spreuktegel aan de wand prijkt. Tegelspreuken brengen mensen dichter bij elkaar. Omdat wat op een tegelspreuk staat altijd waar is. Zo kunnen mensen het dus nooit oneens zijn met elkaar. De tegelspreuk verbroedert……..zorgt niet alleen voor gezelligheid maar, zet je ook aan het denken. Bijvoorbeeld over hoe waardevol je naasten zijn of over het belang van normen en waarden.

Weekblog 49: de TSIEN fan TSIEN oere TSIEN.

139. Ien stien allinne kin gjin moal meitsje.( Met één steen kun je geen meel maken)

138. Men moat de minsken nimme sa’t se binne en net sa’t se wêze moatte. (Vrij vertaald: Men moet de mensen nemen zoals ze zijn en niet zoals ze zouden moeten zijn)

137. Wa’t himsels yn ‘e spegel besjocht, sjocht net altyd wat him foar eagen stiet.

136. Jins eigen fleis en bloed is mear as jild en goed.

135. Doch dyn plicht en lit de lju mar rabje.
– – – – – – – – – – – –

Wie zichzelf niet kan verliezen, zal nooit voor een ander kunnen kiezen.

Als je liefde kunt geven, kom je nooit met lege handen.

Wees jezelf… er zijn al genoeg anderen. José Schuiling.

Ieder loopt door de wei…weinigen zien de bloemen.

Een rollende steen vergaart geen mos.

In de ( nu vervallen ) zaterdag-edities van het weekblog oNLiners uit Friesland vond u o.a. de snedige ienliners van Pake Sake, zoals:“De wize man praat oer ideeën, de ferstannige oer feiten, de gewoane man oer wat hy yt.”

Met het onderstaande gedicht van Foukje Annema wordt hierbij ( voorlopig) afscheid genomen van Pake Sake.
———————————-

ÚS PAKE

Ús pake hie gjin yoga,
ús pake die gjin squash,
foar pake gjin aerobic
en dochs bleau pake kras!
Ús pake hie gjin psycho-
of oare -loog of -gooch,
mar jim kinn’ daliks sjen dat
ús pake noch wol doocht.
hy wit net iens wat stress is,
wie noait depressyf of sa.
Dêr hie er ek gjin tiif foar,
want ús pake pakte ta!
————————————-