Mijn betere helft is gek op badderen. Helaast past in onze “badkamer” geen badkuip. Zó piepklein is die natte cel. Zelfs zo benepen, dat we de tandenborstels en de tubes tandpasta steeds staande moeten houden. Aangezien het voor de tijd van het jaar binnen buitengewoon warm was besloot mijn vrouw om een paar dagen bij een goede, hondvrezende vriendin in Groningen te gaan vertoeven. Teneinde aldaar wat af te koelen. Want, zei ze verhit: “Zij heeft wél een bad”. Na uitgebreide instructies over niet te lang computeren, de hond tijdig uitlaten, de orchideeën ontluizen en bewateren, het vuilnisvat van de buren buitenzetten en zo nog meer, vertrok mijn zonnestraaltje tijdelijk met de zuiderzon. Inmiddels was het dus high noon en (met 30 graden Celsius in de schaduw) ook buitenshuis ongeloof’lijk warm. Veel te warm voor de tijd van het jaar. Derhalve besloot ik me rustig te houden en op een beschaduwd plekje mijn lijf maar in een ligstoel neer te vlijen .

Er klonken timmer- en boorgeluiden uit het huis. In een enorme stofwolk waren werklui bezig. Uit een groot gat in de woonkamervloer dook het hoofd van een werkman op met een gouden ring tussen zijn vingers. “Ad fundum”, verklaarde het hoofd, we zijn alvast begonnen met het bouwen van de open haard * voor uw vrouw”. Ook in het plafond bleek een gat te zitten. Door weer een andere opening, nu in het nokje van onze woning, keek iemand naar mij. “Nou, dat lucht zeker op”, riep deze gast enthousiast. “U ziet zó de zon weer schijnen”. Intussen bedacht ik, dat een forse stapel hout voor de open haard goed van pas zou komen. Ergens hoorde ik een boomzaag brommen. Kwam dat even goed uit. Even later had ik al aardig wat stammetjes naar een hoekje van de achtertuin gesjouwd en opgestapeld. Ik bedacht nog dat de hond moest worden ontluisd, een vuilnisvat en de orchideeën moest worden uitgelaten, de computer bewaterd en zo meer…..
Met zweetparels op mijn voorhoofd werd ik wakker: in de ligstoel én op de volle zon. Geen splintertje openhaardhout te bespeuren en er was niets aan de hand met het huis. Gelukkig maar.

Mijn ervaring is, dat ik mijn invallen onmiddellijk moet noteren. Anders zijn ze verfloept. Bij een lekker koelkastbiertje noteerde ik dus rap vet voor aanvulling van mijn archief:

Eigen haard is goud waard > Open haard is goud waard > Open haard is hout waard > OPEN HAARD IS OUD HOUT WAARD

*) Niet dat ik het vergeten was, hoor, maar het is echt waar: mijn vrouw is ‘s zomers gek op koelte en ‘s winters gebrand op warmte. Vandaar dat zij steeds probeert mij ervoor warm te maken om midden in onze doorkijk-woonkamer een open haard te laten bouwen. “Dan kun jij tenminste als ik niet thuis ben achter die schoorsteen in je neus of oren peuteren”. ( De schat heeft een aangeboren neiging om te denken dat ik me tijdens haar afwezigheid stierlijk zal vervelen).

CHÉ