Er was eens een meisje dat er drie vrijers op nahield: Willem, Gabe en Hindrik. Ze liet hen op de zondagavonden om de beurt komen. De jongens wisten dat wel, maar elk van hen probeerde het meisje om te praten om de andere twee gedaan te geven en zelf als enige over te blijven. Al een jaar lang ging dat zo en de knapen verloren hun geduld.
Op zo’n zondagavond zei Willem tegen het meiske: Ik hou heel veel van je en ik ben nergens bang voor. Neem de proef maar. Het meisje antwoorde: Goed, kom dan vandaag over drie weken naar het kerkhof. Neem een doodkist mee, doe een wit laken om en ga in de kist liggen. Om precies twaalf uur trek je de deksel ervan dicht en wacht dan wat er gebeurt. Ik hou niet van schijtjebroeken. Als jij dát aandurft en laat zien dat je niet bang bent voor een dode rat, dan…
De volgende zondagavond kwam Gabe en hij hield hetzelfde verhaal. En tegen hem zei het meisje: Goed, vandaag over veertien dagen ga je naar het kerkhof. Neem een hamer en een zakje kersenpitten mee. Je zult er een doodskist vinden. Zeg niets, doe precies kwart over twaalf een wit laken om en sla de kersenpitten stuk op de plaatsen waar schroeven in de kist moeten. Ga om half één op de kist liggen met….de handen gevouwen en je hoofd gebogen en wacht af wat er gebeurt, wees nergens bang voor. Aan een bangerik heb ik niks. Als je het volbrengt kan ik voor jou kiezen.
De derde zondagavond kwam Hindrik bij dat meiske. Die had al lang z’n bekomst van de driemans-verkering. Tegen hem zei het meisje: Het kan ook wel anders: In de komende zon- dagnacht precies om half twee moet je dan bij het kerkhof zijn. Doe daar een zwart laken om, neem een boothaak mee en sleep een lange ketting drie keer over het grindpad het kerkhof rond. Onderweg zie je op het kerkhof een doodskist staan waarop een witte gestalte ligt. Daar- voor hoef je niet bang te zijn. Die blijft wel liggen en doet je niets. Ga dan het kerkhof binnen en sla je haak om het voorste handvat. Dan kun je de kist meeslepen. Maar ik moet nog zien of je dat volbrengt, want ik wil een man die niet bang is voor een Sinterklaas .. Nou, dat komt voor elkaar, zei Hindrik, want het meisje was hem wel wat waard.
Die volgende zondag, even voor middernacht, had Willem een lege doodkist op de aangewe- zen plek neergezet. Hij wist drommels goed, dat het meisje hem in de gaten hield, dus deed hij een wit laken om, ging in de kist liggen en trok het deksel over zich heen. Maar om precies kwart over twaalf lag Willem niet zo rustig meer, want hij vernam hamerslagen en dacht dat de kist werd dichtgespijkerd. De klok van half één was nog niet koud of Hindrik, gekleed in een zwart laken, sleepte een lange ketting met de zon mee rond het kerkhof precies zoals wanneer iemand werd begraven.
Op het kerkhof zag hij een doodskist staan met een witte figuur er op. Hindrik wilde niet voor bangerik worden uitgemaakt, dus sloeg hij de boothaak om het hengsel van de kist en gaf er een ruk aan. Willem die al zo’n half uur in de kist lag te zweten, hoorde het gerammel van de ketting en dacht dat kan best de duivel zijn. Hindrik trok en trok aan de kist, maar kon die niet van z’n plaats krijgen.Tot na een stevige ruk Gabe plotseling van de kist gleed. De goedkope doodskist spatte uit elkaar, want de doodsbange Willem timmerde zó hard op het deksel, dat het omhoog klapte en Hindrik zag een spierwitte “dode” oprijzen. Hindrik en Willem gingen er als een haas vandoor, lieten onderweg hun lakens vallen en pas buiten de poort van het kerkhof herkenden ze elkaar. Even later kwam Gabe doodbedaard als winnaar aankuieren. De drie praatten nog wat na en gingen op huis aan.
Nu was het de gewoonte, dat de jongens mét of zonder verkering elkaar ’s zondags vóór acht uur in de dorpskroeg ontmoetten voor een borrel. En zo troffen de drie zich de volgende zon- dag. Gabe kon het meisje voor zich innemen, maar hij bedacht zich. Willem en Hindrik hadden hun recht verspeeld. De drie waren het er over eens, dat ze niet een heel leven met een dergelijke vrouw opgescheept wilden zitten. Ze namen er nog een slokje op en trokken op huis aan. En zo bleef het meisje vergeefs op Gabe wachten. Van drie vrijers was er niemand overgebleven en ze moest met koude voeten en droge lippen naar bed.
Vrij vertaald naar De faem mei trije frijers (R.P.de Jong) uit De ring fan it Ljocht ( Ype Poortinga).
