In wynhoun en in hazze, dy woenen ris om it hurdste rinne. Een windhond en een haas wilden eens tegen elkaar gaan hardlopen.
Beide setten tagelyk útein, de hazze soe troch in groppe, de wynhoun soe ’t gewoane paed hâlde. Beide startten gelijk; de haas zou lopen door een greppel , de windhond zou het gewone pad aanhouden.
De houn roun sa hurd as er koe, mar de hazze joech him noflik del. De hond rende zo hard als hij kon, maar de haas liep hem rustig achterna.
Doe’t de wynhoun oan ‘e oare ein kaem, stie de hazze dêr al. Toen de windhond de eindstreep haalde, stond de haas er al.
Mar dat wie in oare hazze. De beide hazzen hienen mei elkoar ôfpraet, hja soenen de wynhoun to fiter ha. Maar dat was een andere haas. De beide hazen hadden met elkaar afgesproken, dat ze de windhond zouden foppen.
Op ‘e reis werom moast de wynhoun it wer forlieze. Want op ‘e ein forwolkomme hazze nûmer 1 him. Op de reis terug verloor de windhond weer. Want op het eindpunt werd hij verwelkomd door haas nummer 1.
De wynhoun joech it net oer, hieltyd en hieltyd gong it vise-versa, mar eltse kaer moast er it forlieze. De windhond gaf niet op, telkens en telkens ging het visa-versa, maar elke keer moest hij het verliezen.
Op it lêst lei de wynhoun dea fan it hurde rinnen. Tenslotte viel de windhond dood neer door dat harde rennen.
Bron: Dam Jaarsma, sprookje út: `Teltsjes út ‘e Fryske Wâlden fan Anders Bijma’.
